Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Weer een droom, van vannacht, waarvan ik niet weet wat ik ervan moet denken... Misschien dat jullie mij wederom verder kunnen helpen?
Het begon op een camping die uit twee delen bestond, die met een brug (wel van aarde en gras) met elkaar verbonden waren. Er lag een soort sloot tussen dus, denk ik. Ik kwam een jongetje van een jaar of 7/8 tegen die tegen me aan begon te kletsen en ik liep even met hem mee tot zijn tent om zeker te weten dat hij er aan zou komen en iemand hem zou opvangen. Zijn ouders waren niet eens geschrokken dat hij weg was geweest en vroegen of ik een goede oppas was. Ik zei dat ik wel vaker op kinderen van de camping lette, maar dat ik dat geen hele dagen deed omdat het voor de kinderen ook leuk is om bij hun ouders te zijn. Maar dat vonden ze niet belangrijk. De moeder tilde het jongetje op en zette hem in mijn armen. Ik moest maar zien wat ik met hem deed, als ik hem maar meenam zodat zij tijd met z’n tweetjes hadden. Ze kwamen als hele koele, ongeinteresseerde mensen over.
Ik nam hem maar mee naar het andere deel van de camping. Om daar te komen moesten we dus die brug over en daarna door het bos. Zijn ouders liepen ineens voor ons, maar keken geen moment om, alsof ik niet achter hun liep met hun zoontje.
Als eerste ging ik met ‘em naar het douchegebouw om hem te laten douchen want hij was behoorlijk vies geworden in het bos. Er was een mannendeel, een vrouwendeel, en een deel voor kinderen maar ik heb wat rondgelopen om het gebouw eens te bekijken tot hij klaar was want ik hoefde niet te douchen. Ik wilde het mannendeel niet in lopen (wat ik in mijn droom heel logisch vond), maar toen ik er langs liep zei een man heel bot dat ik daar niet mocht komen. Waarop ik reageerde met iets in de richting van ‘nee natuurlijk niet, ik loop toch alleen maar langs?’. Het jongetje stond toch in het kinderdeel.
Toen ineens was het kindje even weg en zat ik in één of ander klaslokaal van de middelbare school met één bekende (een jongen waar ik van groep 1 t/m de 3e van de middelbare school bij in de klas heb gezeten maar we konden nooit goed met elkaar overweg) en verder allemaal mensen die ik niet ken. We moesten naar een film kijken, maar ik zag er geen beelden van. Het scherm bleef vaag. Die bekende zat recht achter me en daarnaast zat één of andere jongen waar ik een beetje een vreemde indruk van kreeg. Beetje een slijmbal ofzo. Ik zat half omgedraaid op m’n stoel te praten met de twee achter me en de bekende jongen vroeg aan mij of ik het nou leuk vond waar we naar moesten kijken op tv. Ik haalde m’n schouders op. Die andere jongen, de ‘slijmbal’, zei ineens dat hij vond dat ik mooie tanden heb en dat m’n tandvlees er zo gezond uit ziet. Ik reageerde met “niet!” en draaide me om. Ik riep naar achter dat mijn tandvlees ontstoken is en m’n tanden ietwat gelig zijn, dus dat het nergens op sloeg dat hij dat zei.
Toen was ik weer bij de camping, maar dan in het water. Een meer naast de camping denk ik. Ik kreeg de indruk dat we hier niet vrijwillig waren, maar het was niet direct eng. Er stond een zwarte jongen van een jaar of 13 op een eilandje met bovenop een hele grote zeester van misschien wel een meter doorsnee, dat langzaam verdween onder golven die een aantal bultruggen veroorzaakten. Elke keer als zijn voeten onder water verdwenen trok hij een grappig gezicht waaruit bleek dat hij niet echt nat wilde worden en stapte dan een stukje omhoog. Toen hij op de zeester stond en weer met zijn voeten onder water kwam keek hij echter niet zo blij. In deze ‘scene’ was het water vrij rustig, maar golfde wel goed. Het was wel behoorlijk donkerblauw van kleur. Ik wist alleen wel steeds wanneer de golven zouden komen.
Ikzelf was een stukje verder aan het watertrappelen. Wie er allemaal bij waren weet ik niet meer zeker. Dat jongetje waar ik op moest passen in ieder geval weer, zijn ouders, ik geloof mijn tante ook weer en nog een aantal mensen maar die heb ik verder niet gezien. We moesten blijven watertrappelen tot ‘het’ rustig was, maar ik weet niet waar dat op sloeg. Het water was hier heel helder, warm en rustig, alsof we in de tropen waren. Ik had het jongetje vastgehouden onder zijn oksels om hem te helpen boven water te blijven en vroeg of hij kon watertrappelen. Hij wist niet wat ik bedoelde dus ik zei dat hij naar mijn benen moest kijken. Toen wist hij wat ik bedoelde en liet ik hem even half los zodat hij het kon proberen. Hij zakte als een baksteen naar beneden en ik dook achter hem aan. Het water was niet zo diep, twee meter denk ik. Ik had geen adem om hem meteen mee naar boven te nemen dus zwom even heel snel weer naar boven om adem te halen. Daarna dook ik weer naar beneden waar hij rustig op mij zat te wachten. Ik pakte hem weer onder zijn oksels en zette me af van de bodem. Boven water draaide ik op mijn rug met hem op mijn buik, zodat hij kon blijven liggen en niet hoefde te watertrappelen om boven water te blijven. Op het moment dat ik boven kwam en op mijn rug draaide om hem te laten drijven, werd ik wakker. Ik lag zowaar echt op mijn rug.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 25 november 2008 door Maan.
Hallo Véronique (was 't toch?),
Je bent op de camping, een tijdelijke verblijfplaats die uit twee delen bestaat, verbonden met een brug. Daar vind je een jongetje. Het is het product van de invloed van je moeder en je vader, in jou. Maar je neemt er niet echt verantwoordelijkheid voor, je vindt dat je moeder en vader verantwoordelijk zijn.
Met die opvatting beginnen de moeilijkheden. Je gaat naar het andere deel van de camping met het jongetje. Daar is een bos. Een bos staat voor een plek waar je datgene heenstuurt dat er niet van je mag zijn. Het gezegde 'iemand het bos insturen' gaat bij jou over het product van je mannelijke en vrouwelijke energie, de manier waarop jij de gedragspatronen van je beide ouders reproduceert. Je wil wel dat het jongetje schoon wordt, maar de gedachte dat je zelf die douche onder zou moeten, komt niet bij je op. 'Het gaat niet over mij' is eigenlijk je reactie als je een boze reactie krijgt op wat je doet, 'ik doe toch niets!'
Een school in dromen geeft aan dat er wat te leren valt. Je kijkt er naar een film, alsof je toeschouwer bent. De film geeft vast aan hoe het met je leven gesteld is, maar daar heb je maar een vaag beeld van. Je krijgt de feedback van je medeleerlingen (mannelijke kant) dat je goede tanden hebt. M.a.w., dat je sterk bent, niet tandeloos bent, een sterke naar buiten gerichte energie hebt. Maar jij ontkent dat, je ziet jezelf als zwak.
Opnieuw kom je door je opvatting in de problemen. Je komt niet helemaal vrijwillig in het water, in je emoties terecht. Daar word je weer geconfronteerd met alles wat er uit het onderbewuste omhoog komt (de bultruggen) en dat geeft deining. Het jongetje op het eiland is zwart, symbool voor iets wat je naar vindt. Zwarte mensen in dromen staan meestal voor een deel van jezelf dat je niet erkent, dat in de schaduw staat. Je kijkt ernaar, maar verbind je er niet mee. Het jongetje laat zien wat jij doet: hij maakt een beetje gekkigheid van dat water, hij wil niet echt in die emoties, maar erboven blijven staan. Maar het is wel de sleutel: hij staat op de ster, die alle uitersten, tegenstellingen, in jou verbindt. Als je dus wil dat alle kracht in jou tot je beschikking komt, moet je door je emoties heen en erkennen wat je zelf doet.
Jouw mannelijke energie komt in de droom steeds terug als een kind dat nog verder opgevoed moet worden. Maar door de verantwoordelijkheid niet echt te nemen, laat je het bijna verzuipen in alle emoties. En dan krijg jij ook geen lucht. Dus doe wat je in de droom uiteindelijk ook deed: aanvaard dat het een stuk van jezelf is, die mannelijke kracht, en aanvaard dat het nu nog verder opgevoed moet worden. Daarvoor moet je een brug slaan tussen de uitersten in jou, in je leven. De brug in de droom was van aarde en gras. Ik kan me voorstellen dat je droom zegt dat je moet gaan aarden, om die uitersten in jou met elkaar in verbinding te brengen.
Succes ermee!
Wat kan ik precies verstaan onder mannelijke energie en vrouwelijke energie? Dat vind ik soms een beetje verwarrend.
In mijn droom vond ik het trouwens niet vervelend dat het jongetje er was, ik vond hem zelfs wel lief geloof ik. Het was alleen dat ik het vervelend vond dat zijn ouders van hem af wilden, alsof ze geen tijd voor hem wilden maken. Als ik er nu aan terugdenk vond ik het ook niet erg dat ik op hem moest passen en ook niet om hem vast te houden in het water, ik wist alleen niet of hij zelf kon watertrappelen. Ik wilde het hem laten proberen en ik schrok heel erg dat hij ineens zonk toen ik hem wat minder stevig vasthield.
Het bos was een flits die ineens tussendoor kwam. Het was niet eng, het was ook niet mooi. Het was een 'normaal' bos. Erg groen en wat schemerig, donkerder dan de camping en het meer waar de zon duidelijk scheen. Het bos voelde als een plek waar ik hem als het ware doorheen moest loodsen, waarin ik de makkelijkste weg probeerde te vinden voor hem om te lopen.
Ik zag dat ik dat ik deze dingen niet in mijn verhaal had gezet.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 25 november 2008 door Maan.
Je mannelijke energie is je naar buiten gerichte kracht, zoals agressie, creativiteit, je ratio. Vrouwelijke energie is ontvankelijkheid, intuitie, gevoel. Ik denk dat je, doordat die twee kanten niet met elkaar in verbinding staan, je innerlijk kind verwaarloost. Je voelde in de droom denk ik heel goed aan dat het jongetje bij je hoort. Alleen door verontwaardigd te zijn, boos op de ouders, krijgt het jongetje niet de zorg die hij nodig heeft. Die ouders, dat zijn jouw ouders, dat is de manier waarop hun opvoeding doorwerkt in jou. Zo lang je daar geen contact mee maakt, blijf je je de oppas voelen. Als je de jongen wil leren zwemmen, moet je dieper gaan, helemaal tot op de bodem van je gevoelens.
Het bos is de plek waar jij je verborgen gevoelens hebt verstopt. Dingen die er niet van je mogen zijn, maar die wel heel erg bij je horen. Daar moet je inderdaad doorheen. Dat betekent dat je de taak hebt te kijken wat er allemaal aan mooie en minder mooie kanten in jezelf zit. Dat slijmerige jongetje in de klas hoort waarschijnlijk ook bij je. Je doet de opmerking van hem over je tanden af als slijmen, maar je bent veel sterker dan je denkt en hebt waarschijnlijk ook een veel sterker effect op mensen dan je denkt. Daar ben je je in de droom niet echt bewust van.
P.S. Als ik het concreet probeer te maken, en het verbind met je vorige droom, zou ik zeggen dat je alles wat er in je familie aan patronen te zien is, toch niet echt ziet als iets wat ook in jou zit. Waar jij een actieve rol in hebt, mede-schepper in bent. Maar in deze droom zwem je met je familie in het water, dus je bent wel degelijk deelnemer aan alle emotionele toestanden. En dat heeft o.a. te maken met die tegenstellingen in jou, dat je jezelf ziet als vriendelijk en zachtaardig (met tanden waar wat mee is, haar dat uitvalt), maar toch overkomt als iemand die stevig van zich af kan bijten. Dat deel van jezelf stop je nu weg, mag er niet echt zijn, heb je het bos in gestuurd en staat op het eilandje in het water. Het heeft ook te maken met je gevoel naar je ouders toe, op wie je in de droom boos bent. Hoe zit dat in werkelijkheid?
In werkelijkheid zit ik met hele dubbele gevoelens m.b.t. mijn ouders. Ik zie bij beiden duidelijke kwaliteiten maar ben door beiden ook erg gekwetst.
Mijn vader is een hele aanwezige man. Hij is erg luid, praat hard en gebruikt veel scheldwoorden in zijn zinnen. Hij is erg overtuigd van zijn eigen kunnen en lijkt soms niet te (willen) zien hoe bepaalde dingen overkomen op anderen. Als ik hem tijdens mijn pubertijd in één woord had moeten omschrijven was dat zonder twijfel 'tiran' geweest. Hij kon compleet ontploffen om (soms kleine) dingen en bleef dan net zo lang doorschreeuwen en schelden tot ik brak en in huilen uitbarstte en uit wanhoop maar ongemeend mijn excuses aanbood om zo snel mogelijk van die situatie af te kunnen zijn. Hij kijkt vaak een beetje met oogkleppen op naar situaties, is erg overtuigd van zijn eigen mening en geeft zelden tot nooit toe als hij het mis heeft. Ik kan het me niet herinneren dat ik hem het woord 'sorry' heb horen zeggen. Daar tegenover staat dat ik heel erg veel op hem lijk en ik heel veel aan hem zou hebben als hij de tijd voor me zou willen nemen om te luisteren naar waar ik mee zit. Die tijd neemt hij niet en ik durf niet naar hem toe te gaan met dingen. Oa. omdat hij de problemen van de afgelopen jaren niet serieus neemt. Inmiddels ben ik 'genezen' verklaard, maar een depressie en een eetstoornis sleur je de rest van je leven toch met je mee.
Mijn moeder is heel zorgzaam en zachtaardig. Ze doet alles in huis omdat ze vindt dat mijn vader hard genoeg werkt en mijn broer en ik het ook druk genoeg hebben. Ze laat ons maar erg weinig doen, haha. Je zou wel kunnen zeggen dat ze te lief is en dat ze af en toe liever haar kop in het zand steekt dan dat ze iemand confronteert met iets of 'de verstandige' is om iets uit te praten. In haar familie is iets gaande waarvan ik vind dat ze 'de verstandige' moet zijn, maar dat doet ze niet. Daarnaast heeft ze het ook nooit voor me opgenomen tijdens die tiran-buien van mijn vader en heeft ze me altijd maar laten janken. Of ze het nou eens was met hem weet ik niet. Ik krijg soms de indruk dat ze een beetje is ondergesneeuwd.
Je zult dus begrijpen dat jouw verklaringen de spijker op de kop hebben geslagen. Ik ben inderdaad lang niet altijd even overtuigd van mijn eigen kracht en doe mezelf redelijk tekort. Ik weet dat ik moet aarden, maar dat kan ik niet zolang ik nog thuis woon. Op dit moment heb ik alleen niet de financiële middelen om weg te kunnen en daar zit een stuk frustratie in. En ik weet dat ik problemen heb met de 'mannelijke' energie en het 'mannelijke' deel in mijn karakter. Ik ben zoekende naar een balans. Ik kan de karaktertrekken van mijn vader in mij niet uitwissen en dat wil ik ook niet omdat ze ook absoluut 'goede' dingen bevatten, maar wil ze absoluut niet de vrije loop laten zoals mijn vader dat doet.
Maar laat ik dus vooral ook heel duidelijk maken dat ik me heel bewust ben dat ik bijdraag aan moeilijke situaties en dat ik weet dat ik voortkom uit hun en dus veel van hun karakters in me heb zitten. Dat is ook mijn grote worsteling. Ik weet wat ik niet wil en ik weet dat ik moeilijk om kan gaan met bepaalde situaties. En ik weet dat ik dat niet kan doordat ik thuis altijd in de rol werd gedrukt 'sorry' te zeggen omdat ik toch niet kon uitleggen hoe ik dingen zag. Het was altijd een kwestie van 'winnen of verliezen' en mijn vader stond niet toe dat hij in zijn ogen 'verloor'.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 25 november 2008 door Maan.
Ik begrijp je dubbele gevoelens naar je ouders en je worsteling om daarmee om te gaan. Als ik het zo lees, denk ik dat er een enorme boosheid naar je ouders in je zit, die er in de droom een beetje mocht zijn. Door je gevoelens te onderdrukken, wordt het allemaal heel ingewikkeld. In je droom zit ook een aspect van je grenzen niet aangeven naar de ouders toe. Want het kind gaat aan de ene kant om een deel van jou, maar aan de andere kant zadel je jezelf ook op met het product van je ouders. Als je schrijft wat je vindt dat je moeder zou moeten doen met de situatie in haar familie, denk ik dat je de verantwoordelijkheid niet bij je moeder laat. Zo kan ik me voorstellen dat het patroon in je gezin ervoor zorgt dat iedereen in dezelfde soep van emoties terecht komt en dat niemand nou eigenlijk precies weet wie waarvoor verantwoordelijk is.
Dat hele verleden beheerst je eigenlijk nog steeds, al heb je enorme stappen gezet, door je depressie en eetprobleem te overwinnen. Het geeft aan hoe sterk je bent. Als je schrijft 'ik kan niet met bepaalde situaties omgaan, door hoe het vroeger thuis altijd ging', denk ik dat je jezelf tekort doet. Hier zit het beeld van de tanden: jouw overtuiging is dat je je veel minder sterk voelt dan je bent. Als je zoveel slikt, ellende hebt gedragen en nog draagt, ben je echt heel krachtig. Daarin geloven vraagt dat je door oude pijn heengaat. Zolang je dat niet doet, blijf je eigenlijk afhankelijk van je verleden, want vormt dat verleden voor jou een reden om niet in je kracht te komen.
Tja, en dan vraag je je natuurlijk af wat je hiermee kunt. Om te aarden hoef je niet per sé een plek voor jezelf te hebben, al zou dat natuurlijk wel helpen. Je kunt gaan mediteren, of een meer lichaamsgerichte manier zoeken van coaching. Dat kan helpen je grenzen en je kracht beter te voelen. Mocht je meer tips willen, stuur dan even een berichtje.