Bioscoopzaal

De laatste nachten droom ik erg onrustig. Ik onthoud de dromen niet, maar ik word wel wakker omdat de emoties in de dromen te hoog oplopen.

In deze droom sta ik in een donkere zaal, het lijkt op een bioscoopzaal. Het stuk voor de stoelen staat in de spotlight, al is het vaag licht. Op die plek liggen enkele blauwe gymmatjes, her en der verspreid. Ik zit op die plek in kleermakerszit en kijk op een computer. De rijen stoelen lopen op en het is vol. De zaal is in de lengte langer dan in de breedte. Er lijkt weinig beenruimte te zijn tussen de stoelen. In de bovenste rijen zie ik enkele studiegenoten zitten. Achter hen is een groot scherm geprojecteerd, wat vreemd is voor een bioscoopzaal.
Ik heb de taak gekregen om de namen van de mensen in de zaal te kopiëren-plakken in een Excelbestand, op de plek waar ze nu zitten. Het gaat mij niet goed af. Sommige rijen zijn langer dan andere rijen en daardoor krijg ik niet alles goed uitgelijnd. Bovendien worden de namen niet één voor één in één cel geplakt, maar álle namen worden in één cel geplakt. De namen lijken niet eens op namen, het ziet er uit als "SQXTY" of iets in die trant. Ik besef mij dat mensen mee kunnen kijken met wat ik aan het doen ben. De mensen lijken ook afgeleid te zijn van het algemene praatje wat iemand aan het houden is en kijken met mij mee op het scherm.

De bioscoop staat symbool voor het mijzelf willen beschermen tegen mijn emoties. De computer betekent dat ik mijzelf niet kan uitdrukken qua emoties en gevoelens. Het is vol in de bioscoop: er zijn veel emoties en gevoelens aanwezig die weinig bewegingsruimte hebben (ze zitten vast) en ik ben bang dat ze mij op de vingers gaan tikken. Het scherm staat symbool voor iets dat ik wil verbergen, mijn emoties en gevoelens dus.
In de droom ben ik bezig met het ordenen van de emoties en gevoelens door ze letterlijk over te nemen en ergens anders in te plakken. Alsof ik ze wil verplaatsen en wil doen alsof ze niet bestaan. Ik loop tegen twee problemen aan: sommige emoties zijn groter dan de ander en daardoor kan ik ze niet goed plaatsen; álle emoties worden letterlijk in één hokje geplaatst, in plaats van één hokje voor elke emotie. De namen bevestigen dat: het is een mengelmoesje. De letters in de namen zijn ook letters die niet vaak gebruikt worden in namen, wat erop duidt dat het goed verstopte emoties zijn die niet vaak aan de oppervlakte komen. Ik besef mij dat mensen kunnen meekijken met wat ik aan het doen ben: ik ben bang om op de vingers getikt te worden door anderen, ik ben bang voor de mening van anderen.

Dus ik stop bepaalde eigenschappen van mijzelf in hokjes?