Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Ik heb een vraagje.
Ik droom vaak en vaak weet ik mijn droom smorgens bij het ontwaken nog heel goed.
Toch heb ik ook wel eens momenten dat ik smorgens niet meer weet wat ik gedroomd heb, maar dan verder op de dag komt de herinnering van mijn droom van die nacht weer terug en weet ik weer precies wat ik die nacht gedroomd heb.
Mijn dromen voelen vaak ook heel realistisch aan en ik hoor mezelf dan ook wel eens praten in mijn droom (wordt ik wakker van).
Ook zijn ze soms zo realistisch dat ik smorgens moet nachecken of het wel zo is of dat het toch een droom is geweest.
Vaak wordt ik ook moe wakker door mijn droom omdat ik zo intensief bezig ben geweest in mijn droom.
Is dit allemaal wel normaal?
Groetjes Gaminneke
|
Beheerder |
Je kunt intens dromen in tijden van crisis.
Het is vermoeiend om veel te dromen want dan kom je niet tot rust.
Ik denk aan de droom met het insect.
Het zuigt energie uit je.
Realistisch dromen komt veel voor alhoewel dromen er altijd iets aan toevoegen omdat ze nu eenmaal symbolisch zijn en meerdere lagen bevatten.
Wat je schrijft is niet vreemd. Sommige mensen herinneren dromen heel goed.
Bij problemen nemen dromen toe alsof ze iets moeten verwerken en ordenen.
Dat is ook vermoeiend. Als je teveel met het onbewuste bezig bent onttrekt het energie aan het bewustzijn en de dagbeleving. Ook het overdag bezig zijn met intense dromen kost energie.
Amplificatie is het versterken van het droombeeld. Maar dat kost ook inspanningen.
Dank je wel voor de reactie,
Dan ben ik eigenlijk al heel mijn leven in crisis want ik droom al heel mijn leven intens, zolang ik me kan herinneren.
Als kind al werd ik wakker omdat ik in mijn dromen praatte en dat doe ik nu nog.
Mijn droom van het insect maakt me minder moe dan mijn dromen dat ik door gangen loop en de uitgang niet kan vinden of dat ik droom dat ik zwemwedstrijden moet doen in overvolle zwembaden met mensen of vissen.
Maar ook trappen lopen in mijn droom maakt me erg vermoeid.
Wel moet ik bekennen dat ik het laatste 2 jaar erg moe ben en meer droom.
Het is net een visuele cirkel; hoe meer ik droom hoe vermoeider ik wordt en hoe vermoeider ik ben hoe meer ik droom.
Tja ik ben erg met mezelf bezig blijkt wel.
En veel aan het verwerken...pffff.
Vriendelijke groetjes Gaminneke.
|
Beheerder |
Zwembaden zijn beelden van het overvolle onbewuste. (haringen in een ton)
Je wilt dan wel een wedstrijd doen maar die is ook uitputtend.
Zoals ook trappen lopen uitputtend werkt en het veel energie kost om een treedje hoger te komen.
De trap is natuurlijk psychische arbeid verrichten en een hindernis overwinnen.
De eindeloze gangen vormen het labyrint van het onbewuste waarin je goed verloren kunt lopen.
Je komt er eigenlijk niet echt uit, inderdaad een vicieuze cirkelgang.
mijn dromen over wedstrijdzwemmen in overvolle zwembaden zag ik altijd als een competitie(wedstrijd) die ik voer tegen de buitenwereld(mensen in het overvol zwembad) om mezelf steeds opnieuw weer te bewijzen in het leven.
De trappen zijn zowel omhoog alswel naar beneden, dus moet steeds omhoog en omlaag en dan weer omhoog maar kom niet verder dat geld ook voor de gangen waar ik door loop.
De gangen bevinden zich vaak in oude gebouwen (oude ziekenhuizen en psychiatrische instellingen en kloosters).
Ze zijn dan nog wel in gebruik en er zijn ook mensen binnen in het gebouw dan.
Gaminneke
|
Beheerder |
Waarom moet je competitie voeren als je al zo moe bent?
De oude gebouwen kunnen het verleden zijn.
Het heeft geen zin door al die gangen te dwalen.
In dromen kun je er gewoon uitstappen desnoods door de muren.
je zou kunnen denken dat je een eigen gevangenis in stand houdt.
Kloosters zijn voor introverte heremieten.
Bovendien onderdrukken ze daar hun gevoelens (versterving)
Ik heb me altijd moeten bewijzen tegenover mijn ouders en familie dat ik wel degelijk mee tel (doe ik eigenlijk nog steeds)
Ze zien me nog steeds als het ziekelijk kind dat niets kan en dat overal van weggehouden moet worden.
Dat niet mee telt want in hun ogen heb ik niets bereikt.
Ik heb geen goede baan of een eigen bedrijf, mijn huwelijk is naar de knoppen, ik heb maar een ondergewaardeerd baantje bij de sociale werkplaats en krijg begeleiding.
Dus zal nooit hoog op de maatschappelijke ladder komen zoals mijn zussen en broer.
Daar moest ik dus tegen wedijveren.
Ook ging ik van mezelf verlangen dat ik dit allemaal maar moest kunnen bereiken.
Wilde immers ook de waardering van mijn ouders krijgen die mijn zussen en broer ook kregen.
Hierdoor werd ik perfectionistisch maar het lukt me nu niet om dit weer te laten varen.
Ik blijf mezelf te hoge eisen stellen.
Gaminneke