Ik was op een busstation waar ik vaker kom de laatste tijd, het was vroeg in de avond. Ik keek om me heen en zag een mannetje met een geweer in het gras liggen. Gelukkig zag ik dat op tijd, en kon op tijd de beveiligers erbij halen, die ook op dat station altijd aanwezig waren (in het echt hebben we die daar amper).
Elke keer in mijn droom, bleef ik op dat station, liep niet weg, ookal was ik bang voor wat er te gebeuren stond.
Steeds kwamen er meer mensen die op andere mensen gingen schieten en een paar mensen gingen dood, zelf kende ik deze mensen niet. Keek veel om me heen, maar was eigenlijk niet eens bang. Het maakte me weinig uit of ik nu dood zou gaan, of over 80 jaar. Bedacht in mijn droom dat ik erg veel bereikt had, aangezien ik zelf in Karma geloof, ging ik er van uit dat het ook goed zou komen met mij.
Totdat er een gastje voor mij stond met een geweer, maar hij schoot niet. Een vriend stond naast mij en fluisterde dat hij hulp moest gaan halen, de man hield nog steeds zijn wapen in zijn handen vast en keek me aan, zijn wapen liet hij langzaam zakken. en hij begon een gesprek met mij. Ik was net zoals ik altijd was, rustig, maar toch enthousiast en nieuwsgierig. De jongen vertelde dat ze een boek hadden, met foto's van mensen die van hun leven moesten worden verlost. Ik zelf stond ook in dat boek, maar hij wou me de reden niet vertellen.
Omdat er een klik was, besloten we om samen te werken, ik leidde mensen af, zodat hij ze neer kon schieten, zonder dat ik keek. Hoe harteloos die jongen ook deed/was, we kregen een soort van vriendschap.
We gingen uiteindelijk naar het huis van mijn ouders, deze hadden in het onwerkelijke een appartement op een zolder, uit het niets kwam er brand, uit een voorwerp dat nooit kon branden (geen idee welke), maar niemand raakte gewond. Die jongen die ik steeds beter leerde kennen, was mijn held, hij beschermde mij en mijn familie/vrienden. Hij was perfect.
We moesten daarna iets ophalen ofzo bij een huis, we wisten dat dit huis gevaarlijk was voor ons beiden, maar toch deden we het. We verschuilden ons voor iedereen en niemand zag dat we naar binnen geglipt waren.
Het was een heel groot huis, met veel verdiepingen, misschien was het ook meer een flat, alleen waren alle kamers open, je kon overal naar binnen kijken.
Ik voelde me sterk bij hem, groot, krachtig, omdat die jongen had beloofd me vanaf nu voor altijd te beschermen. Toch was het raar, vooral als ik nadacht over dat hij mij eigenlijk kapot wou schieten.
Net voordat we in de kamer waren, waar we moesten zijn, zag een ''vijand'' ons. Hij schoot een kogel recht op mij af, zag hem heel langzaam op me afkomen. Die jongen die bij mij was, is er voor gesprongen, hij lag dood op de grond.
Ik wou dat niet, en in mijn droom kon ik de tijd steeds een paar seconden terugspoelen.
Toen de kogel langzaam op mij afkwam, heb ik hem weggeduwt, maar het was mijn tijd nog niet, de kogel ging alsnog recht op hem af.
Ik was alleen, met die vriend naast me bloedend op de grond. Heb zijn hand gepakt, maar ik heb niet gehuild. Omdat hij mij heeft verteld hoe belangrijk het is om sterk te blijven!
Langzaam werd ik wakker, met het gevoel een wijze droom gehad te hebben, voelde me raar uiteraard,
maar gelijk vroeg ik me eigenlijk af of dit niet meer was, dan alleen een droom waar een leermoment voor mij in zat? Een droom waarbij mij nogmaals werd verteld dat ik altijd sterk moet blijven, wat er ook gebeurd!!
