Ik was in het ziekenhuis samen met nog iemand. Daar werd ik in de wachtkamer onderzocht aan me ogen door de oogarts. Die zei dat mijn linkeroog een grote afwijking had waardoor ik niet meer kon autorijden. Hier schrok ik van en ik was even sprakeloos. Toen stond de oogarts op om weg te lopen en toen confronteerde ik hem met het feit dat ik vorige week ook een controle had bij hem, en ik had toen helemaal geen last van een afwijking. Hierdoor ging hij sneller lopen. Uiteindelijk bleef ik maar tegen hem aanpraten en dat werd later schreeuwen tot hij uit de deur van het ziekenhuis liep, daar bleef ik in de deuropening schreeuwen.
Het was donker, het was op de begaande grond en de kamper was gelig van kleur.
