- Dit onderwerp bevat 1 reactie, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 4 jaren, 7 maanden geleden door
.
-
Berichten
-
4 jaren, 7 maanden geleden
Vannacht droomde ik bizar en ik voel me sindsdien een beetje verdrietig.
Ik liep met mijn dochter in de kinderwagen over straat. Boven in het heelal zwollen een soort van zeepbellen aan, zo groot en zo ver weg als de maan. Ze hadden prachtige kleuren. Af en toe knapte er eentje en dan begon het te regenen. Als het in je ogen kwam prikte het.
Op een bepaald moment ging het hard regenen en ik pakte de regenhoes uit de kinderwagen zodat mijn dochter niet nat zou worden. Plots ging het heel hard waaien, haast stormen, waardoor ik de hoes er bijna niet overheen kreeg. Ik bleef laag aan de grond om niet zelf weg gewaaid te worden. Er kwam iemand te hulp, maar het was niet meer nodig.
De route die ik aflegde met de kinderwagen had plots een trap omhoog. Het was een smalle stenen trap met ongelijke treden. Ik moest de wagen dragen. Ik was voorzichtig voor de gladde natte stenen en ik realiseerde me dat de veter van mijn rechter schoen los zat. Er kwam iemand te hulp, maar het lukte me zelfstandig.
Eenmaal boven bleek dat het vroor. Een oude man was dood gevroren. Ik schrok erg. Ik kon dat niet bevatten en ik dacht dat hij wel weer zou bijkomen als hij eenmaal ontdooid was. Ik bedacht me dat iemand bij hem moest zijn en hem moet omhelzen om hem te laten ontdooien.
Ik dacht, ik probeer het eens zelf op te lossen. Volgens mij is het een goede verwerkingsdroom geweest.
Misschien vertelt het dat ik nog problemen of verlangen draag voor het kind in mij. Misschien een verlangen zoals die mooie bubbel. Het is niet de realiteit. De gedachten was mooi, maar zodra die als een bubbel barst maakt het plaats voor verdriet. Het verdriet is okey, ik weet mezelf er voor te beschermen en het overspoeld me niet. Het is een emotionele beproeving, maar ik heb het onder controle en ik maak zelfs een kleine voorzichtige verbetering in mijn leven. Toch is/was er wel iets onderdrukt in mij. Ik zou mijn wijsheid en vergeving meer willen omarmen en tot leven willen brengen.
Kort samengevat: verwachtingen en verlangen zijn niet uitgekomen. Er volgt rouw om verlies. Niet het onderdrukken van verlangen helpt me verder, maar het omarmen ervan en het vergeven dat het niet zo heeft mogen zijn.