- Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 4 jaren, 4 maanden geleden door
.
-
Berichten
-
4 jaren, 4 maanden geleden
Zojuist heb ik voor de 2e keer gedroomd over iemand die overleden en doodverklaard was, opgebaard ligt en toch niet dood waren. Vreselijke dromen! Wie kan mij helpen deze dromen te verklaren?
Droom 1, 3 maanden geleden:
Er lag een voor mij vreemde vrouw opgebaard in een slaapkamer van een appartement waar ik woonde, maar herkende niets of niemand. Ik ging regelmatig kijken, iets wat je toch doet als iemand opgebaard ligt. Ik dacht elke keer dat de vrouw nét wat anders lag dan de keer ervoor maar wilde dat niet geloven, want dat kon natuurlijk niet zo zijn.
Op een gegeven moment hoorde ik de vrouw kreunen. Ik ging kijken en de vrouw leefde! Ik riep mijn partner, die de bode belde.
Nogmaals, ik kende de vrouw niet.Droom 2, vannacht:
De oma van mijn partner was overleden en lag in een dichte kist bij mijn ouders thuis. Die stond onder de trap met een koelplaat, omdat het winter was en de grond bevroren was. Oma kon daarom pas in de zomer worden begraven.
De oma had ik een paar dagen geleden nog in de kist zien liggen, toen die nog open was. Ik dacht geluiden te horen, kreunend, maar dat was immers onmogelijk en wiste ik die gedachte.
In de droom was het zondag, iedereen thuis was in de rust, hoorde ik gekreun, gestommel. Ik liep door de hal waar de kist stond en zag het deel van de kist op het voeteneind als een luikje openklappen. De oma haar voeten kon ik zien en ik dacht ze te zien bewegen maar ik wilde het niet geloven. Ik zette het stuk kist weer terug met de gedachte dat de kist aan het vervallen was omdat die al zo lang op de koelplaat stond.
De oma begon nog meer te kreunen. Ik deed toch het luikje maar weer open en men kon er niet omheen: de oma leefde nog! Ik raakte in paniek en riep mijn partner. Die kwam samen met mijn moeder kijken en gingen de familie bellen.
Mijn vader lag te slapen. Ik maakte hem wakker en zei dat hij meteen de bode moest bellen.
Ik voelde mij zo machteloos en had een sterk gevoel van medelijden. Ik voelde dat het verschrikkelijk moet zijn om te laten weten dat je niet dood bent. Ik ben verpleegkundige, dus ik dacht na over de mogelijkheden: wat konden we voor haar doen? Eten en drinken geven? Een slaapmiddel toedienen? Euthanaseren? Wat is medisch gezien het best? Wat wil zijzelf?
Op dat moment werd ik wakker.