Dodelijke Wildwaterbaan

[Lana van der Meer]

Ik fietste met een club meiden door de stad, een moderne stad met veel hoge gebouwen. Toen waren we in een winkel bikini’s en badpakken aan het passen toen iemand van ons geregeld had dat we met een actie of uitje mee konden in een wildwaterbaan. Ik wilde niet omdat ik hoogtevrees had maar de anderen overtuigden me toch om mee te gaan. Toen we aankwamen, waren we ineens in Frankrijk (maar eigenlijk mog in dezelfde stad ofzo). De omgeving deed heel Frans aan en de mensen waren Frans en vonden dat wij Nederlanders totaal geen respect hadden voor hun gewoonten. We kregen daar te eten en de eigenaar van de wildwaterbaan schotelde ons allemaal minigerecgtjes voor. Het leek gastvrij maar achteraf zei hij triomfantelijk dat ze dertien euro per gerechtje per persoon kostten waardoor we wel honderd euro p.p. kwijt waren. Ik zei dat ik wel wilde betalen als het anderen niet lukte want ik had zo’n besef dat we bij deze man, zwart lang haar, zwarte snor, smal hoekig gezicht, absoluut niet in de schuld moesten komen. Het leek vanaf dat moment alsof we niet bij hem en de wildwaterbaan weg konden komen maar dat hij er kwade bedoelingen mee had (om ons te vermoorden? was de baan wel veilig? hij bleek van hout met gammele eenpersoonsstoeltjes) en dat voelde heel eng.

Toen hoorden we dat zijn broer was overleden, ik zag ook een tegeltje in de keuken hangen waarop ook al stond dat zijn zoon was overleden, en daardoor was de wildwaterbaan een paar dagen uitgesteld maar we konden daar niet weg en de mensen hadden een hekel aan ons.

Toen we met een groepje naar boven gingen voor de baan, veranderden de kleuren van mijn droom naar heel helder al was de situatie nog heel beklemmend, alsof ik in een thrillerfilm zat en tegelijk die kleuren van zo’n speelgoedfinh van vroeger waar je dia’s van fantasieplaatjes door kon kijken.

Het leek bovenin op een strand dus ik dacht dat we in onze bikini’s konden zonnebaden maar we mochten van de eigenaar alleen maar blijven staan. Een jongen die wel was gaan zonnebaden zat voor straf in een poel met zout water dat brandde op zijn huid.

Toen ik op de baan ging, was ik doodsbang maar ik moest toch. Alleen waren er niet genoeg stoeltjes voor iedereen en iemand die bij mij was, pakte geen stoeltje en wilde toen bij mij op. Dat kan niet, schreeuwde ik. Dan vallen we allebei te pletter. We waren echt meeeeeters hoog.

Toen ik alleen op mijn stoeltje zat, sprong er ineens een jongen bij mij voorop, die sei dat hij meisjes had verkracht. Daarop werd ik zo woest, dat ik hem loeihard in zijn gezicht ging stompen en ik wilde hem doodslaan. Maar opeens zag ik dat er een beveiliger langs de baan stond dus ik stopte even. Die beveiliger had vast gezien wat ik deed maar vertrok geen spier wat voor mij bevestigde dat dit hele slechte mensen waren van de wildwaterbaan. Toen keek ik weer naar de jongen die opeens was bijgekomen en mij grijnzend wilde wurgen. Toen begon ik hem weer te slaan en ik wist dat het mij zou lukken hem de diepte in te duwen. Toen werd ik wakker met supernare nasmaak ervan. Daarom schrijf ik dit hier op. Ik zoek zelf soms wat dingen op over dromen maar kom bij deze niet uit: wie is die enge eigenaar? Waarom konden we niet gewoon weglopen uit die situatie? Waarom wist ik zo zeker dat we dood zouden gaan in die wildwaterbaan en dat dat de intentie van de eigenaar was?

Ik heb ‘toevallig’ wel een situatie in mijn privéleven waarbij ik ook bang ben ‘genaaid te worden’ en waar ik wel wat spanning over voel. Maar gisteren voor die droom had ik juist ook een hele fijne dag gehad, feestje, met fijne mensen.

[Auteur]

Berichten