Ik moet dit even van me af schrijven, dan kan ik weer rustig naar mijn bedje...
Mijn droom:
Ik weet niet waar ik was, het was in een ruimte, het leek op een school.
Mijn zus, mijn broers, alle aanhang, mijn vriend en mijn vader zaten daar allemaal.
Iedereen keek een beetje boos naar me..
Ik wilde weten wat er aan de hand was, maar niemand zei iets tegen me.
Ik bleef maar doorvragen: wat is er nu aan de hand?? En nog steeds kreeg ik geen antwoord.
Zelfs mijn vriend wilde het niet zeggen!
Niemand wilde mij vertellen wat er aan de hand was, en het leek alsof ze allemaal heel erg boos op me waren,
Op een of andere manier leek het alsof ze het ECHT niet wilde vertellen, of zelfs niet mochten vertellen.
Dit is best een tijdje zo doorgegaan, totdat iedereen de ruimte verliet.
Ik raakte zo erg gefrustreerd dat ik niet meer wist wat ik moest zeggen.
Ik zei dat ik ze haatte, en dat soort dingen. Mijn vriend stuurde ik een sms met: Ik haat je zo erg.....
Ik was boos, gefrrustreerd en wist niet meer wat ik moest doen als niemand met me wilde praten.
Ik moest huilen en was ten einde rade.
Toen kwam er een andere persoon naar me toe en die zei:
'Hier heb je het boek van je vader, daar staat alles in.'
(Ondertussen leek de ruimte weer op mijn oude kamer van vroeger)
Het was een soort van groot schrift, met pen geschreven woorden.
Het was al een hele struggel om aan dit boek te beginnen, en het is me dan ook niet gelukt, want mijn vader kwam toen terug....
Ik vroeg aan hem: Wat is er nou aan de hand? Wat staat er in dit boek?? Zeg het me nou want ik word helemaal gek!!!!!
Iedereen is boos op me, maar ik snap het niet.....
Toen kreeg ik volgende beeld in mijn hoofd:
Ergens in een buitenruimte stonden mijn vader, een andere man, en ik. Ik was veel jonger, ongeveer 2 jaar denk ik.
De man duwde me naar papa toe.
Ik zei tegen papa: 'Papa, het deed pijn.'
Toen ging het beeld weer weg.
Papa reageerde erop en zei:
'We hadden geld nodig...'
Daarna snapte ik waarom iedereen zo raar tegen me deed, ze waren niet boos op me, ze waren waarschijnlijk boos op papa, bang hoe ik zou reageren als ik erachter zou komen.
Maar iedereen wist het dus al... en niemand wilde het tegen mij zeggen,,,,,
Ik kan niet zo goed omschrijven hoe ik me toen voelde: heel erg machteloos, in de steek gelaten, verdrietig.. Ik voelde me op dat moment net een 'zombie', ik wist even niet meer wat ik moest doen.
toen werd ik wakker, moest meteen huilen.
Het zit nu nog steeds erg diep, ik weet niet wat ik ermee moet doen.
Ik geloof namelijk heel sterk in bepaalde dromen. Ik kan soms ook dingen aanvoelen via mijn dromen....