Vannacht droomde ik dat ik nog twee weken te leven had, zonder mij echt ziek te voelen.
Ik had ongelofelijk veel schrik om afscheid te nemen, vooral dan van mijn ouders.
In het begin van mijn droom liep ik nog rond om vanalles te regelen. Zo ging ik met mijn moeder winkelen om een outfit te kopen die ik in mijn doodskist zou dragen.
Ik kon kiezen uit twee bijna identieke setjes. Een broek en een vestje in gebroken wit, met ofwel een lichtgeel topje, ofwel een hemelsblauw. Ik wilde een zwart topje, wat er niet was...
Toen lag ik plots in een ziekenhuisbed, en stuurde mijn moeder mij een sms'je, waarin ze vertelde dat ze nog dvd's voor mij zou gaan kopen, zodat ik toch iets had om mij mee bezig te houden voor ik stierf.
Mijn moeder reageerde op alles heel praktisch en ongevoelig, terwijl ik net heel bang en paniekerig was.
Mijn vader, mijn grootmoeder, mijn zusje en twee vriendinnen hebben even aan mijn bed gestaan, maar ze zeiden amper iets, en waren al vertrokken voor ik gedag kon zeggen.
Plots wilde ik mijn hondje zien, om afscheid te kunnen nemen, maar dieren waren niet toegelaten in het ziekenhuis, waarop ik een angstaanval kreeg, omdat ik hem nooit meer zou zien.
Ik wilde iedereen zeggen dat ik hen graag zag, nog voor ik dood zou gaan, maar kreeg er de kans niet toe.
Iedereen in mijn omgeving reageerde koelbloedig, maar ik was bijna panisch en wilde niet dood gaan.
Toen werd ik huilend en snakkend naar adem wakker, om drie uur 's nachts. Ik weet dat het een onsamenhangende droom is, maar de sterke angstgevoelens die ik tijdens die droom gevoeld heb, hadden me nog lang wakker gehouden.
En het vreemdste van al is, dat mijn overgrootmoeder, die eergisteren een hersenbloeding heeft gehad, precies om drie uur die nacht overleden is, net op het moment dat ik angstig wakker werd uit die droom. Ik vertel mezelf dat het allemaal toeval is, maar toch blijft die droom door m'n hoofd spoken...