Zoontje ligt diep onder water

Altijd moeilijk om te bepalen of het om je werkelijke zoontje gaat of om het innerlijke kind.
Het water is zowel het onbewuste alsook het leven.
Je kunt je zoontje misschien niet loslaten in de zin van aan het leven geven.
Dat zou separatieangst en overdreven moederzorg kunnen inhouden.
Maar het kan ook iets in jezelf zijn dat weggezonken is in het onbewuste en waar je niet bij kunt.
Dat kan ook een jeugd zijn. Maar het innerlijke kind is een zoveel ruimer begrip.
Iets van onschuld maar ook van mogelijkheden, openheid enz.
Je vreest dat het kind het niet redt. Het kan niet zwemmen en jij kunt het evenmin.
Kinderen kunnen als baby wel zwemmen het schijnt iets instinctiefs te zijn dat met de waterwereld samenhangt waarin een kind verblijft in de baarmoeder. Later vergeten ze die reflex.
Projecties van het eigen kind kunnen leiden tot obsessieve zorg, waarin een ouder altijd tekort zal gaan schieten want je kunt nu eenmaal nooit alom tegenwoordig zijn. Maar het kan tot versterking van de angst leiden als men dat beseft. (Neurotisch verkrampt gedragspatroon).
Denk je eens in zelf dat kind te zijn en hoe dat voelt. (contact met eigen gevoelens herstellen)