Zoon in neerstortende helicopter

Ik had n verschrikkelijk rare nachtmerrie... ik zat samen met mijn 13 jarige zoon en een onbekend vriendinnetje van hem in een helicopter. Volgens mij vloog ik, dat heb ik niet gedroomd dus weet ik niet zeker maar er zat voor de rest niemand in. En de kinderen zaten achterin. Toen storte de helicopter neer. Het rare was dat ik er gewoon uit kon komen. Ik rende naar de achterdeur om de kinderen te helpen die waren allebei bewusteloos. Ik dacht nog emoties uitschakelen en helpen. Bang dat de helicopter zou ontploffen heb ik het onbekende vriendinnetje en mijn zoon eruit gehaald.
Hierna veranderde mijn droom de landingsplaats was opeens een andere plek. De helicopter lag nu in stukken in ons bedrijfspand en overal kwamen ambulance en politie te hulp schieten. Mijn man en ik stonden buiten. Er waren ook geen emoties bij mij, de slachtoffers die ze aan t helpen waren nu onbekende. Mijn eigen zoon is nu uit mijn droom. Toen de hulptroepen weg waren lieten ze in ons bedrijfshal een grote bloedbad achter met overal stukken huid en lichaamsstukjes. Alsof ze daar geslacht waren. Het rare is dat dit ook niks met mij deed, geen emonties ik was niet bang en vond t ook niet eng.. heel raar. Ik werd wakker met n misselijk gevoel en verward.

De helikopter staat vaak voor malende gedachten.
Het is ook een soort gehaktmolen.
Vliegen betekent niet met 2 benen op de grond staan.
Het kan dan wel een veel op zweefclubjes geprezen helikopterview geven maar is verder weinig realistisch te noemen.
Dat zou ook een bepaalde distantie kunnen vormen waarbij je op de wereld neerziet (escapisme).
Het lijkt erop dat je zelf vliegt? Of wie zit er aan de fallische stuurknuppel?
Het kan een te hoog gegrepen koers inhouden. Een niet haalbaar streven.
Daarop zal de val van Icarus een crash veroorzaken maar dan ben je tenminste geland.
Dat bloedbad lijkt wel een 007 drama. Het offer aan de goden?
Staat er een relatie op het spel, moet er iemand door de gehaktmolen?
De wieken kunnen als maaiende messen worden gezien, ongeveer zoals een blender.
Soms is dat een beeld van fragmentatie, waarna een andere samenstelling zal ontstaan.
Je bent wel bezig met slachtoffers te helpen maar wie helpt jou?
Ga je helemaal op in het verzorgsterspatroon door jezelf te vergeten?
Of vooral door je behoeften en gevoelens uit te schakelen?
Ben je het contact met jezelf of je "kinderen" kwijt? (kwetsbare eigenschappen)