Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum
Dag,
De laatste paar weken heb ik een terugkerende droom: een droom waar verhuizen centraal in staat. Veel details kan ik mij niet herinneren, ik weet alleen dat het over verhuizen gaat.
Context: ik ben bijna twee jaar geleden met mijn moeder verhuist naar een stad (ik woonde eerst in een dorp) na de scheiding van mijn ouders. Mijn zusje woont nog bij mijn vader, ik woon dus bij mijn moeder in een andere stad, 10 km verderop. Ik heb geen contact meer met mijn vader, omdat hij mij in het verleden zo veel pijn heeft gedaan met als resultaat problemen waar ik nu mee rondloop. De psychologe zei dat ik PTSS eraan heb overgehouden. Bovendien zit ik vast aan bepaalde denkpatronen die dankzij hem vastgeroest zitten in mijn hersenen en waar ik moeilijk vanaf kom. Daarvoor ben ik nu in therapie.
Tijdens de verhuizing heeft mijn vader nooit "doei" gezegd of iets dergelijks. Hij negeerde het maar.
Soms heb ik een droom waarin mijn moeder tegen mij zegt dat we gaan verhuizen uit de stad waar ik nu woon. Dan word ik boos en raak ik in paniek, want dat wil ik helemaal niet.
Vannacht had ik een droom waarin mijn vader hielp met verhuizen naar een statige villa. Vlak daarna droomde ik dat ik alleen in een woonkamer zat en naar het toilet moest. Daarna viel er iemand het huis binnen (op de een of andere manier wist ik dat dit zou gebeuren toen ik in de woonkamer zat?) en ik zat nog op het toilet. Er werd boos op de deur geramd, geschreeuwd dat ik eruit moest komen. Er werden zelfs schoten gelost en ik zat huilend op het toilet, niet meer wetend wat te doen en bang dat ik werd neergeschoten.
What's happening?
|
Beheerder |
Denk niet dat je behoefte hebt aan een luchtkasteel.
Op het toilet zitten heeft te maken met verwerking (smerige zaken)
maar ook met angst, schaamte en seksualiteit.
Het trauma dreigt boven te komen (inbrekers).
Je durft er niet mee voor de dag te komen.
Schieten is een fallisch element van indringende kritiek.
Heeft ook een seksuele context (penetrerend).
Bedankt, klopt inderdaad dat ik het moeilijk heb om het trauma te accepteren. Want wie houd er nou een trauma over aan haar vader?!
Schieten komt goed overeen met de kritiek die ik over mij heen heb gekregen/krijg.
Ik ga er vanuit dat het trauma nog niet verwerkt is?
|
Beheerder |
Dat klopt, het is nog niet verwerkt.
Je kunt zaken niet eenvoudig in het onbewuste dumpen.
Mensen die op alles kritiek hebben zijn zelf het probleem.
Het kan perfectionisme zijn(versus faalangst),of tirannie door veeleisendheid.
Sommige mensen kunnen het niet verdragen dat anderen anders zijn dan zijzelf.
Dat is een neurotisch eilandje waarop alleen veranderen mag, wat toegelaten is.
Veel kritiek spuien is het vermijden van zelfreflectie.
Wie zijn schaduw namelijk op de anderen projecteert is zelf de heilige.
Wie zijn schaduw leert kennen, heeft geen kritiek, want hij/zij is dan een morele opgave aan zichzelf geworden en heeft daarmee anderen niets meer te verwijten.
Sommige mensen hebben een zondebok of kapstok nodig om hun gebreken aan op te hangen.
Dat is de primitieve geest die alles eenvoudig projecteert.
Dat zou je moeten sterken.
Denk aan de parabel van de splinter en de balk en zeep hem daar maar eens mee in.
1 keer bewerkt. De laatste keer was 7 jaar geleden door Sheherazade.
Dankje voor die opmerking, het klinkt logisch en in dat opzicht zie ik ook wel dat de schuld niet bij mij ligt. Het enige wat moeilijk is, is dat ik zijn manier van praten tegen mij heb vastgezet in mijn denkpatroon, dus het kan ook zo zijn dat de kritiek, de schoten, van mijzelf komen. Ik kan mijzelf namelijk nu alleen naar beneden praten ("je bent zelf je ergste criticus").
|
Beheerder |
Je zult eerst moeten ontdekken wie je zelf bent.
Daartoe is genuanceerd onderscheid nodig, want alle generalisatie (Jij bent net als hij) versterkt dat idee.
Niemand is zoals die of die, iedereen is uniek, maar dat herkennen gaat niet vanzelf.
Door vergelijkingen te trekken kom je er niet.
Er is altijd wel iemand beter of minder en mensen spiegelen zichzelf meestal in ijdelheid.
Jij bent niet vrij van zelfkritiek, wellicht ook teveel, want inderdaad, de innerlijke criticus is onverzoenbaar.
Maar ook dat is een projectie. Je kunt op jezelf gaan schieten, maar helpen zal dat allerminst.
Accepteren van onvolkomenheden en bewust worden van fouten is al wat telt.
Zo staat er heel wijs: "Als je weet wat ge doet, zijt ge zalig", zo niet, dan zijt ge vervloekt".
Dat past perfect bij het standpunt van Boeddha. Zonden bestaan niet, schuldgevoel is nutteloos, wat telt is bewustwording.
Daarom zijn Tibetanen tamelijk opvallend vrij van schuld- of schaamte-gevoelens.
Terwijl wij ermee gemarineerd zijn door religieuze kwezelarij en bekrompen onderdrukking.
Gelukkig ga ik samen met m'n psycholoog keihard werken aan m'n zelfbeeld :)
Wat opvalt, is dat ik de afgelopen twee nachten alleen maar nachtmerries heb gehad. Ik zal ze even in een andere post plaatsen.