Dit forum liep van 2008-2020, is nu gesloten en te bekijken als archief. Berichten plaats je in het nieuwe droomforum

Terug naar de kliniek?

xSydney
17 juli 2008

Hey allemaal,

(realiteit)
Ik ben maanden geleden opgenomen geweest voor mijn anorexia... Meerdere malen. Ik kwam er altijd goed en gelukkig uit.
Maar de laatste keer wat minder... Ik had daar een gezellige tijd, maar tegelijkertijd. Deed ik alles tegen mijn zin, ik at wel. Maar van binnen was ik er zeker niet blij mee... Maar zij zagen dat ik goed at dus ik mocht er na 4 maanden uit.
De eerste week thuis ging wel goed... Niet alles er weer uitgebraakt zoals ik eerder deed. Maar gewoon goed.
De tweede week begon ik mijn middag eten te schrappen en mijn tussendoortjes, en al gauw at ik niks meer.
Niemand die 't opmerkte, want ze dachten dat ik goed uit die kliniek ben gekomen.
Nu... Weken nadat ik er uit ben, voel ik me gelukkig hoe ik bezig ben, ben energiek en gezond. Ik ken mijn grenzen.
Maar toch heb ik een vreemde droom gehad.

(droom)
Ik droomde dat ik wakker werd in de kliniek. En dat mijn begeleider, mijn oude mentor was van school. Ze was best streng (en vors). Ik deed alles verkeerd, maar ik probeerde wel te eten.
Er was ook een andere kliniekvriendin in voorgekomen, Chantal, die als eerst weer uit de kliniek was gekomen (In de realiteit)... In mijn droom deed ze heel raar. She was heel boos op me. En gauw merkte ik dat er nog meer kliniekvriendinnen waren. Allemaal boos. En reageerden raar. Ik was heel verdrietig in de kliniek, en ik ging al gauw weer niet meer eten. Iedereen deed weer normaal en gezellig,...

Dat was mijn droom... Ik weet écht niet wat het is. Kunnen jullie mij helpen?
Ik hoop dat jullie 't begrijpen, het is een ingewikkeld verhaal, en mn Nederlands is ook niet zo best.
Succes, x Sydney

21 juli 2008

deze droom duid op de normale situatie voorals je zegmaaranorectia heb, ik weet niet of je jezelf over liet geven om dat je je te dik vond. je merkt in je droom, dat als je weer het zelfde doet als voor heen, dat ze je gelijk weer aardig geven, je bent nou eeenmaal wie je bent sydney, wees jezelf, en let niet op hetgene wat andere van je vindenjij bent sydney als je je zelf bent, en niet als je een ander wilt zijn.

24 juli 2008

jou anorexia is je grote vriendin geworden en zolang jij daar aan toe geeft is ze blij , maar die vriendin is niet echt die heb je zelf gecreerd door je boosheid en verdriet en die zien andere niet.
jij moet aardiger worden voor jezelf jijzelf moet je eigen beste vriendin worden en houden van jezelf als je gaat wachten tot iemand jou applaus geeft in dit leven kun je lang wachten. mensen om je heen zien alleen wat ze willen zien.
screeuw ,vraag om hulp en vooral erken dat je je eigen grootste vijand bent op dit moment
de anorexia je zogenaamde vriendin moet je de deur zien uit te werken en haar nooit meer binnen laten.
dit klinkt misschien allemaal heel hard en als een onmogelijke taak ,maar jij hebt echt je eigen lot in handen
speel geen spelletje als je in zo'n kliniek zit zoals je droomt over een juffrouw .proberen we niet allemaal als kind de juffrouws oogappel te zijn. zodat ze wat minder streng is voor jou.
en het werkt ook nog ze dachten die eet weer ,dat wat de mensen willen zien en hup daar ga je weer met je beste vriendin mee aleen naar huis .
maar wie hou je voor de gek. jezelf.
als je nu verdrietig bent omdat je dit leest of misschien wel boos weet dan dat dat je angst is .je angst om het alleen aan te kunnen.
maar je kan het een mens bezit meer kracht dan je denkt.
maar als je zo doorgaat wordt het je dood. en ik ken je niet maar toch hoop ik dat je dit over leeft en dat je een fijnere vriendin terug krijgt eentje die je verdient
groetjes

26 juli 2008
Beheerder

zo krijgen we natuurlijk geen duidelijk heid.

27 juli 2008

misschien voor jou niet maar voor de gene voor wie het bedoeld is wel
zij mag het zeggen

kokki
27 juli 2008

Eerst wil ik even zeggen: Feneaux, ik heb een aantal dingen van jou gelezen, ik vraag je om meer gevoel te putten in het schrijven van jou, je schrijft nog al hard, koud en kort, daar schrik ik een beetje van. (geen aanklacht, maar een opmerking waar je misschien wel wat aan hebt ;)

Lieve Sydney,

Ik heb zelf sinds kort ook anorexia dicht in mijn buurt. Mijn nichtje van 15 heeft ook anorexia, gelukkig zijn we er op tijd achtergekomen, en is ze nog niet zo ver.

Je zult veel opmerkingen in je omgeving hebben gehad, over dat je niet spoort ect. ik heb met mijn nichtje goed zitten praten en ik ben er achter gekomen dat het echt een ziekte is. Het is geen schreeuw om aandacht, maar meer machteloosheid in je leven. Daardoor kun je anorexia krijgen. De opmerkingen die er over mijn nichtje werden gemaakt vond ik heel cruw, ook als ze er bij was. (Ik ben trouwens haar tante)

Eerst wil ik weten; Eet je nu weer 'normaal'? Dat begreep ik niet helemaal, jij voelt je gezond...

Wat ik opmaak uit jou droom (als ik me inleef) Taliq heeft in heel veel dingen gelijk in wat ze zegt.

Jij zat voorheen niet goed in je vel. Mensen in je omgeving deden 'normaal' tegen je. Toen kreeg je anorexia, je vriendin. Mensen vinden het 'intressant' en geven je veel aandacht. Je had op een gegeven moment je vriendin anorexia niet meer nodig. Toen je uit de kliniek kwam dacht iedereen dat je weer beter was, (Stom van hun!!!) Je had ze nodig, dus je ging je vriendin opzoeken.

Jou droom; Je vriendinnen in de kliniek hebben ook allemaal anorexia vriendinnen, en als jij er geen één hebt, hoor je je er (in je droom) misschien niet bij. Maar zodra je er weer met je vriendin bent, hoor je er wel weer bij. Dit is de anorexia die deze droom veroorzaakt.

Ik denk dat jou droom gewoon puur betekend dat je je alleen voelt.

Zoek iemand waarmee je kan praten, en vertel dit soort dingen. Je bent niet alleen! Ik ga af en toe lekker wat doen met mijn nichtje en dan hebben we het er af en toe over en moeten we lachen. Ik bekritiseer haar nooit. Maar ik heb gemerkt dat veel veel mensen in haar omgeving dat wel doen. Pijnlijk. Als je iemand vind/hebt vertel dan alles, schaam je niet, alleen dan kunnen ze je helpen.

Mijn nichtje had nog een week door moeten gaan en ze was opgenomen, toen heb ik met haar zitten praten en is ze weer mondjesmaat gaan eten. Het gaat nu (denk ik) redelijk met haar, maar nog steeds is ze niet genezen.

Ik hoop dat je beter wordt/bent. (En onthoudt; Je bent niet raar!)

groetjes,

30 juli 2008

bedankt kokki voor je aanvulling ! daar hebben mensen nog es wat aan!

Sydney
17 augustus 2008

Heeej,
Bedankt voor de reacties allemaal. Ik denk dat ik t doorkrijg. Ik denk zelf ook idd
dat Anorexia mijn vriendin was. Bij elke gram minder voelde ik me gelukkiger, beter.
En ja, ik voel me best alleen. Door een paar dingen. Ik ben zelf altijd, een kind
geweest. Met een broer die altijd veel aandacht vroeg in het gezin.

Hij had ADHD, En belandde meerdere malen in de cel. Dat maakte me heel verdrietig
want ik gaf veel om hem. Hoe dan ook. Ik was vroeger altijd boven op mijn kamer,
tv kijken, computeren, en tekenen etc... Alles deed k in mijn eentje omdat mijn broer
toch maar altijd de aandacht kreeg. (dat is neit zijn schuld, maar de schuld van mijn
ouders). Dus ik ben boos op mijn ouders dat ze het zo gedaan hebben. Ik heb niks
aan ze gehad. Ik heb vanaf me 10e alles alleen moeten doen. En had niemand om
erover te praten, want ik was bang, verlegen en niet iemand die graag praat. Dus nee
dan praat je niet.

Mijn ouders waren gescheidden en ze hadden allebei (rond ong. dezelfde tijd) een
nieuwe partner. En ik kende ze niet. Ik moest er maar mee leven zeiden ze. Mijn
moeder werd een ongelovelijke tr*t. Ze deed heel gemeen. En ik had onlangs al anorexia
En zij zag het als iets dat mijn eigen schuld was. (Alsof ik er voor heb gekozen om
mezelf lelijk te vinden??) Het is nooit een keuze geweest. En mijn broer was nog steeds
het aandachttrekkende lievelingetje na al die dingen. Ik heb er nooit gestaan. Mijn broer
en ik kochten een dure zilveren ketting voor haar verjaardag, ze heeft alleen me broer
bedankt. Allemaal van die dingen.. En mijn vader is alcoholic, Ik heb hem nooit anders
gekend. Dus ik weet niet anders. maar hij heeft me met alles telleurgesteld, heb teveel
van hem verwacht.

Maar toch ben ik niet alleen...
Ik heb een geweldige vriend. Hij weet alles van mij en ik van hem. Dus hij weet wat te
zeggen en wat niet. Ik ontmoette hem op vakantie in Engeland. En sindsdien ga ik elke
vakantie naar hem toe en na mijn studie trek ik bij hem in. Ik kan alles aan hem kwijt.

Dus ik weet het niet echt, of het ''alleen zijn'' is. Maar verder gaat het nu goed. Ik braak
niet meer. Maar wil het wel. Maar zolang ik het niet doe is het wel ok.

Special message to: KOKKI

Ik wens je ten eerste sterkte met je nichtje. Ik hoop dat t allemaal goed komt/gaat.
Ten tweede bedankt voor je bericht. :) Ben erg blij mt je reactie.

xx Sydney!