4 jaren, 7 maanden geleden
Ik dacht, ik probeer het eens zelf op te lossen. Volgens mij is het een goede verwerkingsdroom geweest.
Misschien vertelt het dat ik nog problemen of verlangen draag voor het kind in mij. Misschien een verlangen zoals die mooie bubbel. Het is niet de realiteit. De gedachten was mooi, maar zodra die als een bubbel barst maakt het plaats voor verdriet. Het verdriet is okey, ik weet mezelf er voor te beschermen en het overspoeld me niet. Het is een emotionele beproeving, maar ik heb het onder controle en ik maak zelfs een kleine voorzichtige verbetering in mijn leven. Toch is/was er wel iets onderdrukt in mij. Ik zou mijn wijsheid en vergeving meer willen omarmen en tot leven willen brengen.
Kort samengevat: verwachtingen en verlangen zijn niet uitgekomen. Er volgt rouw om verlies. Niet het onderdrukken van verlangen helpt me verder, maar het omarmen ervan en het vergeven dat het niet zo heeft mogen zijn.